Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Η ελληνική γλώσσα από τον Όμηρο στις μέρες μας

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΛΚ. ΠΑΪΠΕΤΗ, ΕΠΙΤ. ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα»! 
Γιώργος Σεφέρης.

Ο Στέφανος Αλκ. Παϊπέτης



Στο σημερινό μας λεξιλόγιο χρησιμοποιούμε πάνω από 5.000 Ομηρικές λέξεις όπως: αλήθεια, αρετή, γελώ, θρηνώ, νεότης, πατρίς, πέλαγος, δίκαιος, σκέπτομαι, όπλο, όρκος, βουλή, πόλεμος κ.λπ.
Ποιά Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποιά νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;
Οι Έλληνες σήμερα, ασχέτως μορφώσεως, μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.
Για του λόγου το αληθές θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός ομηρικών λέξεων κρύβεται μέσα σε σύνθετα ή διάφορα παράγωγα π.χ.:
Την φωνή δεν την ονομάζουμε αυδή, λέμε όμως έμεινα άναυδος ή απηύδησα.
Η γη δεν λέγεται σήμερα άρουρα ή χθών, παρ’ όλα αυτά έχουμε και αρουραίους και υποχθόνιους θορύβους.
Το ιμάτιο δεν ονομάζεται λώπη υπάρχουν όμως αρκετοί λωποδύτες γύρω μας.
Δεν λέμε κυνώ το φιλώ, ούτε κύσα το εφίλησα. Λέμε όμως προσκυνώ το εικόνισμα, ενώ το φιλώ αγγλικά λέγεται kiss και γερμανικά küssen.
Το κρεβάτι δεν λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα την γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι. Οι Ισπανοί το ονομάζουν lecho, letto οι Ιταλοί, lit οι Γάλλοι, Lager οι Γερμανοί.
Το συχνά δεν το λέμε θαμά, έχουμε όμως πολλούς θαμώνες στα καφενεία.
Το γεύμα ή το δείπνο δεν είναι πλέον δόρπον, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να γευθούμε κάποιο επιδόρπιον.
Στους ναούς υπάρχει πάντα ο νεωκόρος άν και το σκουπίζω, σαρώνω, φροντίζω δεν το λέμε κορέω. Αυτό το ομηρικό ρήμα κορέω γέννησε δεκάδες λέξεων στις δυτικές γλώσσες, μέσω των λατίνων, που το δανείσθηκαν και το πρόφεραν curo με την ίδια έννοια: «φροντίζω, επιμελούμαι» π.χ. cura = η θεραπεία, η φροντίδα για το σώμα.
Το πλοίο δεν ονομάζεται πλέον ναύς, έχουμε όμως και ναυπηγούς και ναυτιλία με ναυτικούς και ναυστάθμους με ναυτικό με ναυάρχους, ναύτες και ναυμαχίες και ναυαγούς με ναυαγοσώστες …και ναυτοδικείο και ναυτία.
Το ψωμί μόνο στις εκκλησίες το αποκαλούμε άρτο, όμως έχουμε αρτοποιεία, αρτοσκευάσματα.
Μπορεί να μην ονομάζουμε ιχθείς τα ψάρια, λέμε όμως ιχθυοπώλης, ιχθυοπωλείο, ιχθυοκαλλιέργεια, κ.λπ.
Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο, αλεξήλιο. Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Πόρο έλεγαν την διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε την λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, τον φτωχό.
Φρην είναι η λογική. Από αυτή την λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.
Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.
Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από την λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία.
Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
Από την λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.
Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τις λέξεις χειροπέδες, …ορθοπεδικός (όχι ορθοπαιδικός!!!).
Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.
Άγχω, σημαίνει σφίγγω τον λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη.
Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.
Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.
Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να την λέμε «πολύφερνη νύφη».
Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με την διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.
Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στην σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.
Από την λέξη χειρ έχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι: Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.
Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.
Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε την γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετίες πριν από αυτόν.
Σκοπός μας είναι να ανακαλύπτουμε τις έννοιες των λέξεων για να μπορούμε να επικοινωνούμε καλύτερα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Η εορτάζουσα μικρή εκκλησία του Αγ. Δημητρίου Κυνοπιαστών, με κτήτορα, το 1557, τον Αντώνη Καλούτζικο, από την πόλη των Κορυφών


Με τον από αιώνων ξεχωριστό τρόπο, με κατάνυξη, σπερνά, αρτοκλασία, κεράσματα κλπ. γιορτάζεται και φέτος, η μνήμη του Αγίου Δημητρίου, στην ομώνυμη μικρή ιδιωτική εκκλησία των Κυνοπιαστών.
Τα σπερνά της κερκυραϊκής παράδοσης στη γιορτή του Αγ. Δημητρίου
Με την ευκαιρία παρατίθενται μερικά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για τον εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. 
Οι παλαιοί κτήτορες της μικρής εκκλησίας των Κυνοπιαστών, της οικογένειας Μιχαήλ Πουλημένου – Κόντυλα, με βάση στοιχεία που είχαν στην διάθεσή τους, θεωρούσαν ότι η εκκλησία τους κατασκευάστηκε από τους προγόνους τους το έτος 1693. Εντοίχισαν δε και σχετική μαρμάρινη επιγραφή στο δεξιό μέρος της πρόσοψής της. Καινούργια στοιχεία όμως, που έφερε στο φως και είχε την καλοσύνη να μας διαθέσει ο ακάματος ερευνητής των Αρχείων Κέρκυρας Τέλλος Πανδής (δάσκαλος από τη Λευκίμμη), φανερώνουν ότι η μικρή αυτή εκκλησία είναι ακόμη παλαιότερη.
Δύο έγγραφα που βρήκε ο κ. Πανδής στα αρχεία και ειδικότερα στο φάκελο του νοτάριου των Κυνοπιαστών Αρσένη Σκιαδόπουλου, από τα οποία:
Το πρώτο αναφέρεται σε διαθήκη της «κυράτζας Αγγέλος σηνβήας του ποτέ κυρ Αλεξανδρή Μαστρογιάνη από χορήον των Κηνοπηαστών»* που συντάχθηκε 19 Οκτωβρίου . ηνδικτιώνος . ιε . του έτους αφνζ (1557) και
Το δεύτερο σε ιδιωτικό συμφωνητικό που συνήψαν ο «κυρ Αντώνιος ο Καλούτζηκος με των παρώντα κυρ Γιάκουμο Πουλιμένο» για ένα αμπέλι στην θέση «Βάρτα», σήμερα Βάρτες ή Βάλτες, την 7η «(ζ) του μηνός φευρουαρίου» του έτους αφνθ (1559), αποκαλύπτουν ότι κτήτορας της μικρής ιδιωτικής και σήμερα εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου Κυνοπιαστών ήταν τότε (το 1557 και το 1559) ο κυρ Αντώνης Καλούτζηκος, κάτοικος του (παλαιού) κάστρου της πόλης των Κορυφών (απ' όπου Κορφοί και Corfu).
Παραμένει ωστόσο άγνωστο πόσο ακόμη παλαιότερη ήταν η εκκλησία και ποιοί ήταν οι πρώτοι της κτήτορες.
Σημειώνεται ότι στο δεύτερο έγγραφο, η σύμβαση του κτήτορα γίνεται με τον Γιάκουμο Πουλημένο και πιθανόν τότε αρχίζει η σχέση της εκκλησίας με την οικογένεια στην οποία ανήκει και σήμερα.
Στα 1635, ο Κυνοπιαστινός ιερέας Γεώργιος Δαφνής φέρεται να εφημερεύει την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, μαζί με τις εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και Αγίου Ιωάννου στο ίδιο χωριό. Η πληροφορία αυτή, αναφέρεται στο βιβλίο των Σπ. Καρύδη, Γερ. Δημουλά και Γ. Πουλή, «Χώροι λατρείας και κλήρος στην Κέρκυρα του 17ου αιώνα», έκδοσης της Αναγνωστικής Εταιρίας Κέρκυρας 2018, σελ. 265.
Ακόμη, στην έκθεση του Μεγάλου Πρωτόπαπα Σπυρίδωνα Βούλγαρη, το 1753, (Δημ. Καπάδοχου – Ναοί και Μοναστήρια…) η εκκλησία αναφέρεται ως «γιους** του μισέρ Αναστασίου Καντίγη» από παραφθορά του Καντύλη, που πιθανόν αργότερα έγινε «Κόντυλας», ενώ στον κατάλογο εκκλησιών του 1820 αναφέρεται ως «…γιους Σπυρίδωνος Πουλυμένου».

* Οι φράσεις μέσα σε εισαγωγικά αναγράφονται όπως ακριβώς στο πρωτότυπο
** γιους: κτητορικό δικαίωμα από κληρονομιά