Σημάδια επανόδου της οικόσιτης κτηνοτροφίας

Ένα από τα νεογέννητα κατσικάκια

Λίγο οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες, λίγο η ρομαντική διάθεση επανασύνδεσης με τη φύση και σε ελάχιστες περιπτώσεις ο βιοπορισμός, είναι οι βασικοί λόγοι που ξανακάνει δειλά – δειλά, την εμφάνισή της στους Κυνοπιάστες, η οικόσιτη κτηνοτροφία.
Το φαινόμενο εντοπίζεται στις παρυφές του οικισμού, όπου τα βοσκοτόπια που έχουν προκύψει από πολλά εγκαταλειμμένα αγροκτήματα, προσφέρουν άφθονο φυσικό χορτάρι για ελεύθερη βοσκή προβάτων και κατσικιών.

΄Ενας συντοπίτης μας, ο Τάκης, που είχε δύο κατσίκες, απέκτησε πρόσφατα και τρία κατσικάκια από την καθεμιά, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργήσει ένα μικρό κοπάδι, το οποίο, είναι μάλλον αμφίβολο αν θα αντέξει να το κρατήσει…

Ανάλογες ενασχολήσεις καταγράφονται και σε άλλες περιπτώσεις Κυνοπιαστινών και γενικότερα κατοίκων της περιοχής, που εκτρέφουν αιγοπρόβατα, τόσο γα το κρέας τους, όσο για το γάλα και πιό σπάνια, την τυροποίησή του.

Υπάρχουν και δύο κοπάδια αιγοπροβάτων που αποφέρουν κάποια σημαντικά έσοδα σ’ αυτούς που ασχολούνται επαγγελματικά ή ημιεπαγγελματικά με την κτηνοτροφία.

Όσο για τον άλλοτε ακμαίο κλάδο της εκτροφής μοσχαριών και αγελάδων, έχει περιοριστεί σε μια - δυο περιπτώσεις και όχι με τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος.

Σημειώνεται ότι στους Κυνοπιάστες εκτρέφονταν, στο πλαίσιο της οικόσιτης κτηνοτροφίας, μέχρι και τη 10ετία του 1960, πάνω από 200 μοσχάρια το χρόνο, ενώ δεν ήταν ασήμαντη και η αγελαδοτροφία, που απέδιδε μεγάλες ποσότητες γάλακτος και όλα τα παράγωγά του.

Μικρή οικόσιτη πτηνοτροφία, εξακολουθεί να υπάρχει, παρά την αστικοποίηση του τρόπου ζωής των κατοίκων. Έτσι, τα παραγόμενα πουλερικά και αυγά, καλύπτουν ένα σημαντικό μέρος της τοπικής κατανάλωσης, αλλά απέχουμε πολύ από το να ξαναγίνουμε αυτάρκεις, όπως είμαστε μερικές 10ετίες πριν.