Ακμαία βιοτεχνία υποδηματοποιίας του Μαστρογιάννη Σκιαδόπουλου, προπολεμικά, στη Μηλιά Κυνοπιαστών!

Δούλευαν 29 τσαγκάρηδες και έφτιαχνε παπούτσια, με σιδερένια πέταλα και πρόκες, για μια ζωή!

Το εργαστήρι υποδηματοποιίας του Μαστρογιάννη Σκιαδόπουλου (1858 -1934), που ήταν εγκατεστημένο στη Μηλιά Κυνοπιαστών από τα τέλη του 19ου αιώνα έως πριν τον πόλεμο του 1940, θυμίζει η εξαιρετική και μοναδική στο είδος της, φωτογραφία του 1929, που μας διέθεσε ο εγγονός του αρχιτεχνίτη, Πολύδωρος Σκιαδόπουλος, μαζί με πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Στην ακμή του, το μεγάλο αυτό τσαγκαράδικο απασχολούσε 29 τσαγκάρηδες και στεγάστηκε στα ισόγεια τότε οικήματα των οικογενειών Σκιαδόπουλου (πατρικά του Πολύδωρου και του Ματθαίου Ν. Σκιαδόπουλου), ακριβώς στη διασταύρωση προς Αγ. Δέκα.

Μαστρογιάννης και Παϊπέτηδες, σημείο αναφοράς

΄Ηταν μια σημαντική βιοτεχνία, η οποία εξυπηρετούσε τη Μέση αλλά και τη Νότια Κέρκυρα μέχρι τη Λευκίμμη, καθώς η κύρια οδός που την ένωνε με την πόλη περνούσε μπροστά από το τσαγκαρικό. Είχε ακόμη πελατεία σε χωριά του Αγύρου.

Ο δρόμος που πήγαινε στην πόλη (καρόδρομος τότε), είχε σημείο αναφοράς τον Μαστρογιάννη (στο μέσο της φωτό), αλλά και τις οικογένειες Παϊπέτη καθώς παραδίπλα λειτουργούσε το πανδοχείο τους, ταβέρνα και σταύλοι, όπου, οι ταξιδιώτες από και προς τα μακρινά χωριά του Νότου, διανυχτέρευαν. Ο Μαστρογιάννης ήταν σύγχρονος του Δημάρχου Μεσοχωριτών Ανδρέα Παϊπέτη (προπάππου του δικηγόρου Μάριου Παϊπέτη) και των άλλων της οικογένειάς του, ιδιοκτητών σειράς οικημάτων στην περιοχή της Μηλιάς, που τότε βρισκόταν σε μεγάλη οικονομική ακμή.

Παπούτσια με πέταλα για μια ζωή!

Το τσαγκαρικό του Μαστρογιάννη ήταν φημισμένο για τα χειροποίητα, πολύ γερά υποδήματα (ανδρικά και γυναικεία) τα οποία ήταν για μια ζωή! Τα υποδήματα αυτά είχαν στα τακούνια σιδερένια πέταλα και ολόκληρο το πέλμα ήταν από χονδρή δερμάτινη σόλα, γεμάτο σιδερένιες πρόκες με χονδρό τριγωνικό κεφάλι, που προεξείχε για να έχει το παπούτσι μεγάλη διάρκεια ζωής. Η βιοτεχνία έκανε και μερικές ή γενικές επιδιορθώσεις, τις λεγόμενες ρεμονταδούρες. Υπήρχαν μηχανές για το ράψιμο των ψιδιών (μαλακό δέρμα) στο επάνω μέρος του υποδήματος. Οι σόλες ράβονταν στο χέρι με το σουβλί και το κατάλληλο κυρτό πεπλατυσμένο βελόνι. Άλλα εργαλεία ήταν οι φαλτσέτες, ράσπα διαφόρων ειδών, σφυριά, ακόνια, αμόνια, τροχιστήρια, καλαπόδια κ.ά. Υπήρχαν ακόμη μικροί ή μεγαλύτεροι πάγκοι εργασίας για έναν ή δύο μαστόρους.

Η βιοτεχνια ήταν επικερδής επιχείρηση. Τα κέρδη της, ο βιοτέχνης επένδυε κυρίως σε αγροκτήματα και ελιές στην περιοχή της Μηλιάς και στο λιβάδι της Χρυσίδας, αλλά και σε αγορά μικρών σπιτιών στους Κυνοπιάστες.

Απέκτησε δώδεκα (12) παιδιά και του έζησαν τα (8) οκτώ!

Ο Μαστρογιάννης Σκιαδόπουλος ήταν ένας δραστήριος επαγελματίας, πολύ αγαπητός άνθρωπος και εξαιρετικός νοικοκύρης, με πολλές αγαθοεργίες στην κοινωνία του χωριού. Σύζυγός του ήταν η Χαριτίνη Πουλημένου, με την οποία απόκτησε 12 παιδιά! Από αυτά έζησαν 3 αγόρια (Νίκος, Σπύρος και Γιώργος) και 5 κορίτσια (Αγγελίνα, Μαρία, Κατερίνα, Ελένη και Σοφία). 
΄Ολοι αυτοί έζησαν και γέρασαν εκτός από τον Σπύρο για τον οποίο οι πληροφορίες αναφέρουν ότι «χάθηκε στη Μικρά Ασία» όπως και τόσοι άλλοι, το 1922.

Στέφανος Πουλημένος (με πληροφορίες του Πολύδωρου Σκιαδόπουλου)