Νέα - από δωρεά - πλαϊνή πόρτα στην εκκλησία της Υ.Θ. Ελεούσας

Μετά την πρόσφατη αντικατάσταση των τεσσάρων παραθύρων της μπροστινής όψης (δυτικής) της εκκλησίας της Υ.Θ. Ελεούσας των Κυνοπιαστών, αντικαταστάθηκε την 1^η Αυγούστου 2015 και η φθαρμένη από το χρόνο (110 και πλέον χρονών) πλαϊνή (βόρεια) πόρτα της.

Η νέα αυτή κατασκευή είναι δωρεά του Κυνοπιαστινού τεχνίτη ξύλου Βασίλη Ντολίτσα, στην εκκλησία της Παναγίας, συνεχίζοντας με την αξιέπαινη πράξη του, μια παράδοση αιώνων που χαρακτηρίζει τους κατοίκους του χωριού, στη σχέση τους με την εκκλησία και όχι μόνο.

Ο ίδιος ο Βασίλης Ντολίτσας σε δήλωσή του στην "Ε.Κ." αναφέρει για την προσφορά του:

«Η πόρτα είναι δωρεά στη μνήμη του πολυαγαπημένου μου παππού Σπύρου Πουλημένου του Ευγενίου. Η πόρτα αυτή της πλαϊνής βόρειας πύλης είναι πανομοιότυπη της παλιάς. Οι κορνίζες της είναι  επίσης πανομοιότυπες των παλιών, με εργαλεία που χρησιμοποιούσε και ο αείμνηστος παππούς μου, πριν από 70 χρόνια.

Τα παλιά σκαλίσματα  της πόρτας αφαιρέθηκαν ένα - ένα προσεκτικά και αριθμήθηκαν, αλλά δεν δέχονταν επιδιόρθωση, λόγω εκτεταμένης διάβρωσης και καταστροφής από σαράκι. Έτσι, έγινε πλήρης αντικατάσταση των παλιών με νέα, από ξύλο ιρόκο. Η κατασκευή τους έγινε από τον εξαιρετικό τεχνίτη - σκαλιστή Σπύρο Μεσημέρη (από τους Καλαφατιώνες), καθώς έχει την εμπειρία από την ολική κατασκευή (προ τριετίας) των σκαλισμάτων και της κεντρικής πόρτας της εκκλησίας Κυνοπιαστών. 

Η πόρτα που κατασκεύασα, είναι από ξύλο ιρόκο. Ένα τροπικό είδος ξύλου που βρίσκει εφαρμογή  στη ξυλουργική υψηλού επιπέδου καθώς και στη ναυπηγική. Το ξύλο ιρόκο ευδοκιμεί σε όλη την Τροπική Αφρική.

Επίσης, θέλω να αναφερθώ στην βαθύτατη εκτίμηση που έχω στον πνευματικό μου, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Κουτσούρη,  για το έργο που έχει επιτελέσει όλα αυτά τα χρόνια στην Ενορία των Κυνοπιαστών».

Πολλές ακόμη οι ανάγκες που περιμένουν

Όπως έχουμε και άλλες φορές επισημάνει, οι ανάγκες της εκκλησίας της Παναγίας, παρά τις τελευταίες παρεμβάσεις και αυτές που προηγήθηκαν, εξακολουθούν να είναι μεγάλες. 
Στην πρώτη θέση των αναγκών παραμένει η αποκατάσταση της στέγης, που έχει μεγάλα προβλήματα.

Ακολουθούν τα εξωτερικά επιχρίσματα τα οποία, όμως, είναι συνάρτηση της ανάγκης άμεσης απομάκρυνσης όλων των παραπηγμάτων που κατασκευάστηκαν κολημένα πάνω στην εκκλησία, σε άλλες βέβαια εποχές (γραφείο ενορίας και αποθήκες) αλλά εξακολουθούν και σήμερα να προσβάλλουν βάναυσα το εκκλησιαστικό μας μνημείο. 
Τό ίδιο ισχύει και με τα κλιματιστικά και τα λοιπά δίκτυα ρεύματος, νερού κλπ. που συνιστούν μια διαρκή κακοποίηση ενός μνημείου που σίγουρα αξίζει καλύτερης μεταχείρισης.

Στις φωτογραφίες που παραθέουμε, αποκαλύπτεται ανάγλυφα η κακοποίηση του κορυφαίου εκκλησιατικού μνημείου των Κυνοπιαστών.

Παραπήγματα με "γυμνούς" τσιμεντόλιθους και καρκινογόνα φύλλα αμιάντου στη στέγη (φωτο πάνω), που σήμερα δεν βάζουμε ούτε στα... κοτέτσια!
Παράθυρα αλουμίου συρόμενα με πλαστικά παραθυρόφυλλα, κολυμένα στην ανατολική όψη της εκκλησίας και σε επαφή με το ιερό που έχει στο εσωτερικό του τις καταπληκτικές αγιογραφίες τις οποίες έχουμε άλλοτε παρουσιάσει.

Στη δεξιά πλευρά του ιερού (φωτο δεξιά), ένα κλιματιστικό στον τοίχο απ' όπου βγαίνει ο σωλήνας που το συνδέει με την εσωτερική συσκευή του. Μπρος στη δροσιά που μας προσφέρει, είναι μάλλον αδιάφορα τα ζητήματα αισθητικής που δημιουργεί η απαράδεκτη τοποθέτησή τους.

Πάνω από την πλαϊνή πόρτα που κατασκεύασε και δώρισε ο άξιος κάθε επαίνου καλός Κυνοπιαστινός Βασίλης Ντολίτσας, ο σωλήνας ένός άλλου κλιματιστικού βγαίνει μέσα από την έρτα της εισόδου, τέμνοντας "χαριτωμένα" τα κάθετα κορνιζώματα της βόρειας όψης της εκκλησίας (φωτο δεξιά). 

Και δεν φτάνει αυτό.
Κάτω και στο αριστερό πλάι της νεοκατασκευασμένης πόρτας, ένας απίστευτος, σαν έντερο,  συνδυασμός εξωτερικών σωληνώσεων (φωτο κατω δεξιά), βάζουν μιαν ακόμη αρνητική πινελιά, από τις πολλές που εξακολουθούν να προσβάλλουν την εκκλησία μας, αλλά δεν είναι του παρόντος... 

Οι επισημάνσεις αυτές γίνονται για να ενισχυθούν τα αντανακλαστικά όλων μας και να συμβάλλουμε με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί, στη σταδιακή αποκατάσταση της εκκλησίας, που έπρεπε να είναι στολίδι και καμάρι του χωριού μας. Να είναι δηλαδή, όπως την εμπνεύστηκαν και την κατασκεύασαν, σε πολύ πιό δύσκολες από τις σημερινές συνθήκες, πριν 120 χρόνια, οι πρόγονοί μας.

Λιγάκι δύσκολο για τις μέρες μας, θα μου πείτε, αλλά πρέπει να το έχουμε διαρκώς μπροστά μας. 

- Διαφωνεί κανείς;