Βελτιωτικές παρεμβάσεις στο ναό της Υ.Θ. Ελεούσας Κυνοπιαστών

Ένα ακόμη βήμα βελτιωτικών παρεμβάσεων στην εκκλησία της Παναγίας (Υ.Θ. Ελεούσας) των Κυνοπιαστών, γίνεται αυτές τις μέρες και ενόψει της μεγάλης γιορτής του 15Αύγουστου, με φροντίδα της τοπικής Ενορίας.

Συγκεκριμένα, δύο τεχνίτες - ξυλουργοί των Κυνοπιαστών, ο Βασίλης Ντολίτσας και ο Χρήστος Σουρβίνος, αντικαθιστούν με νέα ξύλινα, τα τέσσερα φθαρμένα παράθυρα της πρόσοψης του ναού (φωτό), ενώ στις επόμενες μέρες θ' αντικαταστήσουν και την πλαϊνή, προς το βορρά, πύλη.

Οι παρεμβάσεις αυτές έρχονται σε συνέχεια της, προ τριετίας, αντικατάστασης της παλιάς (πάνω από 100 χρονών) περίτεχνης κεντρικής πύλης της εκκλησίας, με νέα όμοια, εξαιρετικής τέχνης, από τους επίσης ντόπιους τεχνίτες, αδελφούς Χαρίλαο και Σπύρο Πουλημένο.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι μέσα στις προθέσεις του Συμβουλίου της Ενορίας είναι και η συνολική αποκατάσταση των όψεων της εκκλησίας, που παρουσίαζουν έντονα σημάδια φθοράς από το χρόνο, αρχής γενομένης από την πρόσοψη στην δυτική πλευρά του.

Οι εν λόγω εργασίες επαναφέρουν στο προσκήνιο τα παλαιότερα σχέδια της Ενορίας για συνολική αποκατάσταση του ναού, που περιλάμβανε επίσης, την ανακατασκευή της στέγης, την κατεδάφιση των πρόσθετων κτισμάτων – παραπηγμάτων (κατασκευής της 10ετίας του 1960 – αρχές 10ετίας 1970), στην ανατολική πλευρά της, την υπογειοποίηση των καλωδίων, την κατάλληλη επανατοποθέτηση των κλιματιστικών και την συνολική διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου.

Η υλοποίηση των σχεδίων αυτών είχε, προ ετών, επιχειρηθεί ανεπιτυχώς να γίνει μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων, δεδομένου του μνημειακού χαρακτήρα του ναού, κάτι που μπορεί να επαναληφθεί τώρα, με κατάλληλους και αποτελεσματικούς χειρισμούς, όπως έχει γίνει με πολλές άλλες εκκλησίες της Κέρκυρας.

Σε αντίθετη περίπτωση, είναι ανάγκη να αξιοποιηθεί κάθε διάθεση προσφοράς από τους λίγους ενορίτες ή φίλους της Ενορίας, που έχουν, σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή, την οικονομική δυνατότητα συνδρομής.

Να σημειωθεί ότι με ιδιωτική συνδρομή αντικαταστάθηκε η κεντρική πύλη και έγινε ένα σημαντικό μέρος της αποκατάστασης των αγιογραφιών της κόγχης του Ιερού της εκκλησίας, ενώ ήδη γίνεται λόγος για συνδρομή μέω της οποίας θ΄αντικατασταθούν και τα παράθυρα των πλαϊνών όψεών της (προς βορρά και προς νότο).

΄Ασχετα πλην... διδακτικά

Ανέκδοτα με τον Α. Λασκαράτο 

Στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα, ένας γείτονάς του σατιρικού ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου, στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, για να τον ειρωνευτεί, του έστειλε με την υπηρέτριά του, ως δώρο, ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού, που πάνω είχε την επιγραφή «Στη γιορτή σου».

Βλέποντας αυτό ο Λασκαράτος, βγαίνει έξω στον κήπο του και κόβει τα ωραιότερα άνθη και τα βάζει μέσα στο ίδιο καλάθι με την επιγραφή «Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία, δωρίζει» και τα δίνει στην υπηρέτρια λέγοντας: 
«Δώσε αυτά κόρη μου στον κύριό σου».

* * *

Κατ’ αντιστοιχίαν, σ' εκείνους που έχουν στην καρδιά τους – ίσως άθελά τους - αντί αγάπης, περισσεύματα μίσους και κακίας, ενίοτε δε, μετά χολής μεμιγμένα (ακαταμάχητος συνδυασμός), εκδηλωνόμενα στις μέρες μας, άλλοτε με βλοσυρό κοίταγμα στα ντουβάρια αντί στα μάτια "ενοχλητικών" για τις απόψεις τους συνανθρώπων των καθημερινών μας συναντήσεων και άλλοτε με χαιρετισμούς που δύσκολα διακρίνει κανείς αν είναι ευχές ή κατάρες, η απάντηση (όχι προσχηματική και υποκριτική) πρέπει να είναι αταλάντευτα μία:
Ένα… «καλάθι» γεμάτο ευχές από καρδιάς, με χαμόγελο και καλοσύνη.

«'Εγώ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. ε´, 38, 39, 44).», είχε προτρέψει ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία του, όπως μας υπενθυμίζουν συχνά αυτοί που ετάχθηκαν με αφοσίωση να τον υπηρετούν...

* * *

Ό

ταν ο επίσκοπος αφόρισε τον ατίθασο Ανδρέα Λασκαράτο, στα 1856, κάποιος πήγε να τον επισκεφθεί για να του το αναγγείλει.

«Τα έμαθες σιορ Ανδρέα, ο επίσκοπος σε αφόρισε» (για την οξεία κριτική που ασκούσε στην εκκλησιαστική διοίκηση του τόπου του).

Και τότε ο Λασκαράτος του απαντά:

«Ευχαριστώ τον επίσκοπο για τον αφορισμό, αλλά θα τον παρακαλούσα πολύ να μου αφορίσει και τα παπούτσια των παιδιών μου, για να μη λιώσουνε οι σόλες τους και υποβάλλομαι σε έξοδα».



Ποιος ήταν ο Ανδρέας Λασκαράτος

Ο Ανδρέας Λασκαράτος γεννήθηκε το 1811 στο Ληξούρι σε μία περίοδο που τα Επτάνησα περνούσαν από τη γαλλική στην αγγλική προστασία. Από τη φύση του ήταν ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, άνθρωπος ιδιαίτερα ανήσυχος, έξυπνος και ετοιμόλογος. Υπήρξε έντονα σατιρικός και αμετακίνητος στις απόψεις του, παραδίδοντας έργα που έρχονται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις της εποχής του. Το γεγονός ότι δε δίσταζε να εκφράζει ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις απόψεις του στηλιτεύοντας την υποκρισία, αποτέλεσε την κύρια αιτία για τη φυλάκιση, τους διωγμούς και τους αφορισμούς που υπέστη κυρίως από την εκκλησία αλλα και από τους διάφορους θιγόμενους της εποχής του.
Έζησε ολόκληρη τη διαδικασία της Ενωσης με την Ελλάδα, και μάλιστα αγωνίστηκε σκληρά με την πέννα του ενάντια στα πιστεύω των ριζοσπαστών για άνευ όρων παράδοση των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα. Διέμεινε κατά τη διάρκεια των διωγμών του ανά περιόδους στην Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο και το Λονδίνο, ενώ τα τελευταία του χρόνια βρέθηκε στο Αργοστόλι.
Σπούδασε νομικά στο Παρίσι, όμως το επάγγελμα του νομικού το εξάσκησε μόνο όταν είχε οικονομική ανάγκη. Υπήρξε μαθητής του Ανδρέα Κάλβου, ενώ γνώρισε και τον Διονύσιο Σολωμό, κάτι που ασφαλώς επηρέασε την μετέπειτα πορεία του. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, την ποίηση, ενώ είναι πιο γνωστός ως λιβελογράφος. Ήταν παντρεμένος με την Πηνελόπη Κοργιαλένειου, από γνωστή και εύπορη οικογένεια του νησιού, με την οποία απέκτησε δύο γιους και εφτά κόρες.
Εξέδωσε αρκετές σατιρικές εφημερίδες όπως ο «Λύχνος», καυτηριάζοντας αδιακρίτως την ανηθικότητα, την αδικία, την υποκρισία ηγετικών προσώπων της εποχής, ενώ πολέμησε σκληρά τις θρησκευτικές προλήψεις και δοξασίες, κυρίως δε την αυθαιρεσία της θρησκευτικής αρχής.
Στις 2 Μαρτίου 1856, ο μητροπολίτης Κεφαλλονιάς Σπυρίδωνας Κοντομίχαλος, στην αγγλοκρατούμενη τότε Κεφαλονιά, αφορίζει τον Ανδρέα Λασκαράτο λόγω του βιβλίου του «Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς». Ο αφορισμός είχε προαποφασιστεί και συνταχτεί νωρίτερα (φέρει την ημερομηνία 16 Φεβρουαρίου 1856). Ο Λασκαράτος καταφεύγει κυνηγημένος στη Ζάκυνθο, αλλά στις 16 Μαρτίου 1856 αφορίζεται και εκεί, από τον μητροπολίτη της, Νικόλαο Κοκκίνη.