Ο μούστος έγινε κρασί - Στην υγειά μας...

Με την ολοκλήρωση της φάσης της ζύμωσης του μούστου που παρουσιάσαμε σε άλλο σημείωμά μας, (βλέπε "Η Παραγωγή του κρασιού στους Κυνοπιάστες") το νιό κρασί, αν δεν πάει απ' ευθείας στην κατανάλωση, τοποθετείται σε ξύλινα βαρέλια - κατά προτίμηση από ξύλο δρυός ή σκαμνιάς - για ωρίμανση και παλαίωση, για να «απαλύνει» η γεύση του και να πάρει τ' αρώματα του ξύλου.
Το κρασί που, πέρσι τέτοια εποχή, μπήκε στη διαδικασία αυτή, είναι τώρα έτοιμο για την επόμενη φάση, αυτή της εμφιάλωσης.
Πρόκειται για δουλειά που απαιτεί μεράκι, ενθουσιασμό για την παραγωγή του κρασιού και την προστασία του από τον κίνδυνο να πάρει αέρα και να ξεινίσει.
Η εμφιάλωση στο επίπεδο της οικιακής παραγωγής, είναι μια απαιτητική διαδικασία που δεν την βγάζει ένας άνθρωπος μόνος του, όσο νοικοκύρης και νά 'ναι. Χρειάζεται τη συμμετοχή της οικογένειας, καθώς πρέπει να γίνονται ταυτόχρονα πολλές δουλειές που απαιτούν... χέρια.

Αυτό ακριβώς παρακολουθήσαμε στο οικογενειακό οινοποιείο του Σπύρου Μ. Σκιαδόπουλου.
Το περσινό, άριστης ποιότητας κόκκινο κρασί, 14 βαθμών, αδειάστηκε από το δρύινο βαρέλι και αφού πέρασε από ειδικά φίλτρα, μέσα από ένα απλό ημιαυτόματο μηχάνημα, τοποθετήθηκε σε γυάλινα μπουκάλια των 750 ml, που γέμιζαν ανά τρία.

Ακολούθησε η τοποθέτηση του φελλού σε χειροκίνητη συσκευή και μετά τα καλύμματα του πώματος, που σφίγγουν στο στόμιο της μπουκάλας με απλό βούτηγμα σε νερό, που βράζει (άνω των 100 βαθμών Κελσίου).
Το εμφιαλωμένο αυτό κρασί είναι πλέον έτοιμο για να τοποθετηθεί σε οριζόντια θέση στο κελάρι, σε συνθήκες μειωμένου φωτισμού και σταθερή -κάτω από τους 18 βαθμούς - θερμοκρασία.
Ενα κρασί που παράχθηκε - ερασιτεχνικά μεν - αλλά με την αυστηρή τήρηση των πλέον αυστηρών κανόνων και δοκιμασμένων διαδικασιών οινοποίησης, σε άριστες συνθήκες υγιεινής και με την χρήση όλων σχεδόν των μέσων που απαιτούνται για την ποιοτική παραγωγή του, αξίζει πλέον να έχει την ονομασία του και όλα τα απαραίτητα στοιχεία της ταυτότητάς του. Να γίνει δηλαδή επώνυμο κρασί, καμάρι του παραγωγού του. Να τοποθετηθεί ετικέτα που θα επισφραγίσει τον κόπο και το μεράκι του παραγωγού ενός προϊόντος, που κάνει πιό απολαυστική τη ζωή μας.

Καλόπιοτο Σπύρο και του χρόνου!

Και σε μας τους υπόλοιπους μικροπαραγωγούς κρασιού, να μιμηθούμε αυτήν την υποδειγματική διαδικασία, τους κανόνες και την χρήση των μέσων και σκευών παραγωγής του. Γιατί δεν αρκεί να λέμε ότι έχουμε το δικό μας σπιτικό, ντόπιο κρασί, αλλά πρέπει να είναι αυτό να είναι και ποιοτικό. Να μην έχει να ζηλέψει τίποτε από τα καλύτερα εμφιαλωμένα επώνυμα κρασιά.

Συμφωνούμε;